Boşluk...

Bir fincan yeni demlenmiş çay elimde, camdan dışarıya boş boş bakıyor gözlerim. "Gidelim buralardan, dayanamıyorum." diyor Nazan Öncel. Sorunum buralarla mı bilmiyorum ama, şu an bulunduğum duygularla ilgili olduğunu iyi biliyorum.
Çok sıkıldım artık aynı ruh halini yaşamaktan, aynı şeyleri anlatmaktan. Çok sıkıldım şarkı sözleriyle avunmaktan. Her silkinmeye çalışmamla, daha da bir yer ediyor bu haller bende. Başka türlüsünü bilmiyorum, deniyorum ama beceremiyorum. Düşler kuruyorum, gerçeklere çarpıyor; gerçeklerle yaşıyorum, yalanlara çarpıyor.
Doğru düzgün tanımadığın biriyle, 1 saat oturup, konuşmanın yarattığı bilinmezlik, heyecan ve belki de umut, seni yoklayıp geçiveren tatlı bir esinti oluyor. Soğuk bir İstanbul akşamı, ellerin cebinde yürüyorsun, kafandakileri bir düzene sokmak için. Keşke saat bu kadar geç olmasa, durmadan yürüme isteği var içinde.
Okul döneminde bir arkadaşın, uzun bir yazıyı defterinize istemeye istemeye geçirirken, durup, sana olan kızgınlığını anlatmaya başlamıştı. Sen sadece dinliyordun, yazmayı bırakmamıştın. İnanamadığın ve anlamadığın kadar hızlı ve düzgün bir halde bitirmiştin yazıyı, arkadaşın anlattıklarını bitirdiğinde. Ve işin garibi her söylediğini, kelimesi kelimesine hatırlıyordun. Şimdi de kafandakilerin tasniflenmesi bitene kadar yürümek istiyorsun. Uzun uzun yürümek, soğuk eserken rüzgar yüzüne.
Sessiz bir bekleyiş, nedensiz ve belki gereksiz. Ama iç bunaltıcı. Hem de öyle ki, kelimeler yetmiyor durumunu tasvir etmeye. Beklediğin bir ses, ama bekleyişinin nedeni yok. Belki de var, boşluk...
Mantığın işlemiyor, işlesede inkar ediyorsun nasılsa. Derin derin iç geçiriyorsun. "Eksik birşey mi var hayatımda?" diyor ya şarkı, var ama eksiğin adını koymaya mı korkuyorsun nedir, sende bilmiyorsun.
Parça parça biriktirdiklerinle dolu için, ağzına kadar. Ama sorsan, koca bir boşluk, anlatılamayacak olan. Koskocaman bir boşluk işte, içini bu kadar dolduran...

Kasım/2007